lunes, 16 de febrero de 2009

HASTA LUEGO.

Dicen que somos energía. El cáncer pudo conmigo, pero no fue capaz de quitármela. Algún átomo mío pintará una estrella y cuando la cosas vayan muy mal, me pelearé con alguien para que la estrella tenga un rayo extra de esperanza. Algún cacique quedará jodido por ello. Algún amigo lo verá.
Cuentan que me pasé los últimos días dopado, clamando contra el dopaje. "Esto es un coñazo, con estas mierdas no me entero de nada", y otra vez a dormir.
El artista ve el mundo a través de ojos que los demás no tienen, y se lo enseña a quien quiera verlo. Para ser artista hay que ser ojocéntrico, que es como tener el mundo en la pupila. Lamento haber molestado a algunos por mi ojocentrismo, pero lo tenían merecido.
Amé a los mios y los que han vivido y bebido conmigo, saben cuanto. Quedáis todos despedidos.
Esta despedida es una versión cósmica a la guillermina de J.A. Mera y pretende ser un homenaje al artista, genio y amigo.

26 comentarios:

Anónimo dijo...

http://ivancarrera.blogaliza.org/category/xose-guillermo/

Anónimo dijo...

Xosé Guillermo llevate tus pinceles para desde alli donde vayas sigas dando forma y color a las ideas.Si un dia al final nos encontramos de nuevo espero que sigas con tu sombrero de paja y tu camiseta de rayas. Yo por mi parte seguire pensando que fue una suerte conocerte y haber conocido tu casa de Baiona desde la que el mar se ve y donde las piedras forman parte de un todo para convertirse en obras. Un abrazo Xtina

Anónimo dijo...

mandoche unha aperta chea de vida,graciñas por haberme pintado a cara e no entroido metalico facerme sentir coma un cabaleiro polas grises ruas,gracíñas por eu alucinar os 10 anos con ese cuadro onde agapito semella un perruqueiro de deus celta,manda saudos arriba dende a nosa parte os amigos que xa collerán as escadas para o descanso,que seguro o sonriso que deixaches eiqui será benvido entre todos eles.

un saudo a todos.

Luis Souto

Anónimo dijo...

-Capitán, hai un morea de nécoras prateadas nas praias de Aldán!
-Son xigantes?
-Sí, capitán.
-Deixa estar, é o Xose Guillermo xoseguillermeando.
(derradeira anotación no diario de bitácora do Nautilus, antes de mergullarse para sempre...?)

Anónimo dijo...

Entereime que deixaches unha despedida no teu blog e vin vela; mentra a lía, casualmente, soaba unha versión en jazz de "Eu de Marín ausenteime" de Lucía Martínez quarteto... pois foi o que fixeches hai pouco: ausentarte, que non é deixarnos.
Querido Xosé Guillermo; se ben non formamos parte do mesmo grupo de amigos, sempre nos mantivemos un gran respeto, participamos de vivencias en proxectos de colgar os teus bonecos dos aramios que atravesaron prazas con simpática irreverencia e fixeron ás xentes a levantar a cabeza e mirar alto; tamén andivemos algunha noite compartindo copas e coche para ter que separarnos dous a dous e tí reclamar o teu papel de "sanvalentin" como dixeches.
Despois de varios anos, volvímonos atopar para iniciar unha causa común que tamén quedou nas alturas. Na dedicatoria do teu catálogo escribíchesme-debuxáchesme: "encantado de reencontrarte por terra, mar e arte", quero que saibas que eu tiven a mesma sensación e nona esquezo.
Hoxe escoitei as verbas da túa irmá que te relacionaban con Peter Pan cando erades pequenos; agora entendo mellor esa túa paixón de facer voar polos ceos de Vigo esas personaxes en forma de verdes-vexetal, vigo-pleamar ou reis-da-baraxa.
Xosé Guillermo, grazas por facernos levantar a vista da terra para ver os vós das túas craacións saídas do mar de Vigo.
Sigue facendo o que decía Oroza comentando unha obra túa: "Yo no pinto pájaros. Pinto vuelos"
Ata sempre.

Anónimo dijo...

http://www.farodevigo.es/secciones/noticia.jsp?pRef=2009021800_5_298214__Opinion-Mira-Vigo

http://www.galicia-hoxe.com/index_2.php?idMenu=86&idNoticia=396996&idEdicion=1163&alerta=122#formComentario

Anónimo dijo...

Como decía una canción..
Contigo aprendí, la metamorfosis de una botella de plastico en líbelula, que un nautilus puede surcar los cielos y esconderse detrás de una farola, y que al abrir la ventana´(en el balcón) no era raro ver un submarinista jugando al truco con un calamar....
Contigo comencé a valorar el arte de calle, esas expresiones tuyas en las que implicabas a todo aquel que fuera capaz de emocionarse con una música, un color, una poesia.. ¿quien no se sentia un pooco artista a tu vera?
Nos hacías ver la magia que residia entre un trozo de alambre y cartón de embalaje.
No hemos intimado tanto como para considerarnos amigos,pero siempre he seguido tus andaduras, y tu viaje sideral me ha dejado un vacío dificil de expresar.
Cuando visité tu exposición antologica y diste aquel pequeño discurso, yo comenté a los amigos que no habían podido asistir que me daba la impresión que era la última exposicion que organizabas. No se te veía bien, y por miedo, por cobardía, por no querer saber, no le he preguntado a nadie que te pasaba.
Hoy, mi querido creador de sinfonías marinas y oberturas primaverales, lkya cominzo a extrañartu carcajada franca y burlona.
Ahora que te sobrará el tiempo, que tal si vas construyendo un espacio agradable para cuando se produzca el reencuentro?
¡¡SORPRENDENOS!!
Te veré detrás de cada máscara en este cercano carnaval. Gracias por hacerme vivir la magia y la ilusion.
Con mezcla de cariño y dolor
Luisa

Anónimo dijo...

XOSE GUILLERMO DEJO DE PINTAR.

Dejó de pintar porque dejó de respirar, le dejaron de respirar.
Era la única forma de quitarle los pinceles.
Era la única forma de que dejase de imaginar y llevarnos a través de sus pinturas, de sus esculturas, de sus poesías, de su forma de entender este mundo, hacia esa extraña frontera entre la ensoñación y la realidad..

De tratar de que viviésemos esas
“Ostras Mundos”
”Esos Espacios ilimitados entre la realidad y la fantasía delirante frecuentados por aquellos enamorados de la ensoñación” (XG 1993)

Ya nunca veremos su montaje “Pleamar”, pensado para ocupar la Alameda de Vigo, en el 200 aniversario de la Ciudad.

Ahora nos queda a cada uno imaginar y pensar en cómo lo habría imaginado, pensado y realizado él. Y así, imaginando su pleamar, imaginando todo lo que le quedaba por hacer y deseaba hacer, tal vez consigamos acercarnos a ese mundo que él nos brindaba como alternativa, y que sólo unos pocos supieron vivirlo.
Mercedes Sobrino

Anónimo dijo...

¡PITER PAN!
Cuando mi hermana gemela y yo teníamos cinco años, nuestra mamá venía a darnos el beso de buenas noches y era entonces cuando le rogábamos que abriese la ventana, por si venía Piter Pan.
Y mamá nos la abría (la imagino tapándose la boca, para aguantarse la risa).
Pero Piter Pan nunca entraba por la ventana.
Nunca venía a buscarnos, para llevarnos a volar.
¿Por qué?
Pues porque Piter Pan (yo no lo sabía entonces pero ahora sí lo sé), dormía en la habitación de al lado. Nosotras no lo veíamos pero nuestro hermano siempre volaba.
¡Qué alto era su vuelo cuando ante nuestros atónitos ojos llenaba las paredes de dibujos!
¡Cómo volaba cuando no había un solo papel o un solo libro en casa de los que no surgiera, así, de improviso, cualquiera de los dibujos de personajes o paisajes por él imaginados, aquí un soldado, allí una flor o un aparente borratajo que según lo mirabas se iba transformando en lo que el soñaba, o en lo que nuestra poca imaginación intentaba ver o encontrar.
Nosotras seguíamos creciendo, cada vez más con los pies en el suelo, hasta que olvidamos. Dejamos poco a poco de pedir que nos abriese mamá la ventana, abandonamos la ansiosa espera de ese momento en el que, de la mano de Piter Pan, emprenderíamos el vuelo.
Pero mi hermano nunca dejó de volar. Se negó con todas sus fuerzas a que alguien lo sujetase de los pies. Lo intentaron con las cuerdas de la cordura. ¿cordura para él?
En sus vuelos utilizaba, utiliza pinceles, colores, bambús, acuarelas, óleos, lienzos, arenas de desiertos, sacos, telas, tejanos...
Muchos se sintieron, se sienten atraídos, por la estela que va dejando a su paso, por la altura de su vuelo. Algunos le acompañaron en un tramo u otro. Pero se cansaban.
Unos cuantos, los escogidos, consiguieron acompañarle, llegar con él a ese País de Nunca Jamás que es la “Fundición Nautilus”, hoy sabiamente capitaneada por el Loro “Morgan”.
Encontrabas el País de Nunca Jamás, en una empinada y estrecha calle de Vigo, tras una puerta amarilla irónicamente enrejada. Cuando la traspasabas, allí estaba Piter Pan, tendiéndote la mano para volar.
Nunca quiso dejar de volar.
Nunca permitió que nadie lo sujetase. Siempre en lucha con los Capitanes Garfios que dicen tener la razón.
Pero en sus cuadros, en sus esculturas, nos deja aquel mensaje que surgiendo de los surcos de un disco de 45 revoluciones, consiguió que creyésemos en Piter Pan, que nos decía:
.......Y si ustedes creen en los cuentos de hadas, quizás algún día podréis volar con PITER PAN.
Mercedes Sobrino

Anónimo dijo...

Boa viaxe`, pintor viaxeiro, a ultima vez que disfrutamos de unha cea con Dhal na praia de Nerga, tamén vendo o CD na de Herba Luisa, espiritu libre, ata pronto.

Anónimo dijo...

Na India recibo a noticia, impotencia,rabia,tristura....desexaria ser Galeano para poder expresar o que sinto con tenrura,i asi, cicais aliviar a dor de Maruchi, e a minha por non podela abrazar.
Namaste Guille!
desta si que a liaches ben, non vexas o cabreo de Ganesh,que tinha o ego polas nubes con esas super pinturas que lle facias, e agora toda a India revolta facendo pujas por ti,enfin,e asi a vida!
Que tenhas boa viaxe, querido ,queridisimo amigo.
Fer melengue.

ricardo dijo...

Hola Guille....
hoy es jueves 19 de febrero, ayer estuve en el funeral de un amigo, pero hoy ya es otro día, , y aquí estoy hablando contigo, la vida sigue...
Un amigo común nuestro, el Jabi Arce decía que quería que en su tumba pusieran .."Siempre Nos Vamos Los Mejores".. que cachondo el cabrón , yo también quiero que pongan eso en mi tumba, y tu seguro que el dia que la palmes tambien te gustaria que te lo pusieran, jeje.
Me voy a currar,.... déjalo.. esta ronda la pago yo, pero la de mañana la pagas tu, que tienes un morro que te lo pisas.
Guille, que sepas que te quiero mucho y que es un honor tenerte como amigo.
Un beso, te quiero mucho, ...hasta luego

Anónimo dijo...

El 17 de Febrero me enteré con gran tristeza de la muerte de Xose Guillermo Sobrino, artista plastico gallego. En lo personal fue un gran amigo de mi padre, amigo y padre de amigos y una de las personas mas interesantes que he conocido. Sin conocer realmente su arte, como artista me parecia un pintor y escultor polifacético y productivo, que dominaba distintas tecnicas y materiales. Entre sus temas puedo destacar el mar, la naturaleza y sus incontables viajes. Como persona me parece dificil de calificar: divertido, bohemio, inconformista, acido, marchoso e inolvidable.

Tengo varios recuerdos de Xose Guillermo. Recuerdo la primera vez que visite su estudio (deberia de ser 1985-87). De aquella introducia carton y papel en sus cuadros con lo que les daba relieve y recuerdo intentar copiar su tecnica en la clase de plástica, sin exito. Lo vi pintar una vez. Era un retrato en acuarela del navegante Herminio Viana (circa 1988): ensayaba brevemente el trazo con un rápido y repetido vaivén del pincel antes de plasmarlo en la tela.

Mi historia favorita de Xose Guillermo es esta: se habia quedado dormido en el sofa. Su compañera Maruchi intento despertarlo --repetidas veces- sin conseguirlo. Un disco de Les Luthiers en directo sonaba de fondo. Al final de la cancion clamoroso aplauso: Maruchi le da un suave toquecito en el hombro y dice "Guillermo es por ti" a lo que Guillermo responde depertandose inmediatamente "Si, Si, voy, voy"...

Te queremos Guillermo.

Hector

Unknown dijo...

Es bien cierto que uno sigue vivo mientras lo esté en el pensamiento de quienes le han conocido y querido.

Me ha emocionado leer los comentarios de tus amigos.Noraboa por ello, Xosé Guillermo.

Que descanses.

Puri

Anónimo dijo...

Estase a dicir que isto, este último artigo non foi último artigo, non foi obra de Guille, mágoa que se fale por quen non pode rebater...
Este blogue sérvenos pra nos xuntamos algúns e seguirlle a falar

daniel dijo...

Xosé mon ami je te salue de la Guyane
sous la pluie

HIJADEFIFI dijo...

La familia de Nuestro Xosé Guillermo queremos agradeceros a todos lo mucho que estáis demostrando haberlo querido y haberlo disfrutado.
Y muy especialmente al que hizo la controvertida entrada "hasta luego" que ya sabemos todos que no la pudo hacer XG, pero que las cosas que se hacen con el corazón, y haciendo de intermediario y traductor cósmico, como es este caso, son las que realmente nos llegan al alma.
Mercedes Sobrino.

Anónimo dijo...

Este es el enlace en el que podréis encontrar el vídeo de la Puja que se hizo en Benarés tras la partida de Xosé Guillermo:

http://www.youtube.com/watch?v=EwNS1IC19PM

pizarrapilar dijo...

Hola Xose Guillermo, yo no te conocí, de casualidad, llegue aquí, vi tu obra, y lo que de ti dicen, y entonces, pienso, me gustaria haberte conocido, pero no fue así, pero se que ahora el que te habrá conocido es mi amigo Miguel, el que se fue un poco antes que tu, el que en sus últimos días, le gustaba que estuviese con el, y quería verme pintar, y se que ahora pintaras tu y el te mirara, y de paso me transmitirá a mi algo de tu arte, y de tus buenas cualidades.
Allí donde estés, te deseo lo mejor, pues sin conocerte, se que te lo mereces.
Da le recuerdos a Miguel, di le que lo queremos mucho y que nos siga cuidando.
Gracias, por tu blog.

HIJADEFIFI dijo...

A pesar de su dolorosa partida, el día 16 de febrero, XOSE GUILLERMO siempre estará con nosotros. Si queréis verlo, explicando algo de su obra en su casa y la de Maruchi, aquí tenéis las direcciones:

http://www.youtube.com/watch?v=7Kh35gtFaSg
http://www.youtube.com/watch?v=Z25n7J9VlPc
http://www.youtube.com/watch?v=Z3yyk5rAwvk

http://www.youtube.com/watch?v=Qq6DO4ohGGk
MUCHOS BESAZOS A TODOS. Mercedes sobrino

Anónimo dijo...

Muchisimas gracias Mercedes por este aviso.
Estuve en su casa hace un montón de años, y ver estos videos fué un revivir lo vivido, y considerarme una privilegiada por que nuestros caminos se hayan cruzado y haberlos conocido, a él y a Maruchi.
No te imaginas la mañana tan hermosa que me has hecho pasar.
No te conozco pero tú tambien estas hecha de un material especial.
Un abrazo
Luisa

Anónimo dijo...

¡Vaya con Guillermo!
Que nos dejó a todos helados y sin palabras…
Parece como si con él se fuesen también las musas de las artes y la oratoria, para que la sinceridad de la emoción verdadera pudiese salir a la superficie sin artificios ni disfraces.
Para que nada enturbie la límpida evocación de tu recuerdo, para que suenen fieles los múltiples matices de tu voz singular y podamos apreciar una vez mas tu pilla mirada saliendo de entre los párpados ligeramente entornados, o la rotunda armonia de aquellos gestos secos pero amables: cabeza atrás, mentón al frente, giro de hombros y rotación de los ojos para no perder contacto y asegurar así el buen fin del mensaje.
Para que podamos repasar aquellos sueños de tus cuadros y soñar con ellos: sentir la curiosidad del cuervo, la atenta mirada del artista o el frío impenetrable del monolítico hielo ártico y, sobre todo, gozar con el movimiento de esas formas danzantes, de esos rasgos tan vivos, de esos colores tan diferentes y tan tuyos…y enloquecer con la vitalidad de tus desvarios.
Para que podamos buscarte dentro de nosotros mismos y agradecerte el habernos hecho mejores.
¡Hasta siempre compañero!

Anónimo dijo...

But she encouraged me to break out a little bit, literally shoot from the hip, and handle the camera and the frame more casually than I had generally done. north face We invite you to participate and by doing so contribute to the conversation. north face jackets It is interesting to note that the color pink (really, RED) may have been considered for boys in the 1600s because of the scarcity, skill, and cost of the dyestuffs used to produce it. ugg boots canada Because Chanel is in fact lavish and small available, it truly is some of the most overpriced design models worldwide as well. cheap north face jackets A $36 menu and extended happy hour pricing is available two hours before each game.

Anónimo dijo...

For a real style statement, I love Fiorenti Baker boots because they are so stylish and are still incredibly comfortable.. http://www.morenorthface.com Spiritually, this piece will confront the issue of complacency and what the difference is between submitting to God will and not using your talents and gifts to their fullest. buy ghd While still a student, he sold one of his fashion creations to the Municipal Museum in 's Gravenhage. http://www.fitghdhair.com The chanel purse replica provided by Last month in its getting to 25. north face backpacks Therefore, clothes with check pattern designs are also one of men fashion trends this year, no matter you like or hate.

Anónimo dijo...

I been a bit of a Viatri fan ever since he gave us a win over River, and to see him do it against Milan was fantastic. http://www.oneghdhair.com Appointments Avenue Montaigne without waiting to discover this new address high-tech and fashion, luxury spa significantly beauty and youth. north face backpacks Even at his glacial pace, and even without any official word from the man for decades, Malick looming presence is felt in every frame of The Tree of Life and, for those perceptive enough to feel it, over the entirety of modern filmmaking.. ugg boots sale You can really talk about being a web content strategist, unless that means you handle only web content that is not also destined for mobile phones, PDAs and other small-screen devices, or even (gasp!) print. ghd rare styler And this sort of a attractive present, even though coincided with Christmas time, may be the most effective issue to please her.

Anónimo dijo...

So is the particular premiere terrifying? It is much a lot far additional disturbing as compared to scary, we would point out. ghd online The second piece, however, did the exact opposite: Open Field absolutely mesmerised me. ugg boots I look for fashion inspiration when in France, especially. http://www.softuggboots.com Although she studied in the School of the Art Institute and the Illinois Institute for Art and Design (where she is now a board member), de la Rosa says her first sewing teachers were her mom and aunts. cheap ghd What's more , the price is targeted on the public..